شروع قصه‌ات از ویرونگی بود
شروعِ این سفر، دیوونگی بود
کویرِ غربت و شبای بی‌ماه
تو و تنهایی و بی‌رحمیِ راه
کسی حال تو رو پرسید یا نه؟
کسی حرفِ تو رو فهمید یا نه؟
بگو کی از تو هم آواره‌تر بود؟
چشاش وقتی چشات می‌باره، تَر بود
یکی دستاتو باید می‌گرفت و
می‌اومد تا تهِ این قصه با تو
یکی که مثلِ تو آشفته باشه
به هیچ‌کی حرفش‌و نگفته باشه
یکی مثل خودت، تنهای تنها
مثِ تو، بین بیداری و رویا …
***
به‌احترام ۲۵ اسفند و گذشت ۳ سال از آسمانی شدن «افشین یداللهی». روح پاک‌ش غریق دریای رحمت الهی.
ما بدون رؤیاهای‌مان نمی‌توانیم واقعیت را تحمل کنیم. آدم با حقیقت هم می‌تواند برای خودش خواب و خیال بسازد. البته این بازی خطرناک‌تری است.
اریش ماریا رمارک ـ رمان طاق نصرت (ترجمه‌ی: پرویز شهدی)
لب این پنجره چندی‌ست به‌جان آمده‌ایم
به تماشاگه بی‌نام و نشان آمده‌ایم
نامه دادیم که شاید برسد دست اجل
خودمان زودتر از نامه‌رسان آمده‌ایم
ذره‌ای بهره نبردیم از عالم نکند
ما فقط بهر تماشای جهان آمده‌ایم!
فرصتی پیش نیامد که لبی باز کنیم
از غم لال نمردن، به زبان آمده‌ایم
قدر یک ثانیه شادی نرسیده‌ست به ما
عذر خواهیم اگر دل‌نگران آمده‌ایم
جان‌مان را به لب آورد خزانی که گذشت
لب این پنجره چندی‌ست به جان آمده‌ایم …
فرامرز عرب عامری
شاخه‌ها تن به تقاضای شکستن دادند
برگ‌ها یک به یک از شاخه به خاک افتادند
باز موسیقی تار و شب و قانون سکوت
بادها باز هم آواز عزا سر دادند
بس که خمیازه‌ی فریاد کشیدم، دیری است
خواب‌های‌م همه کابوس، همه فریادند!
لب به آواز گشودم به لب‌م مهر زدند
چشم‌م آمد به سخن، سرمه به خوردش دادند
گرچه یاران همه از شادی ما غمگین‌اند
باز شادیم که یاران ز غم ما شادند!
***
امروز یعنی ۸ آبان، ۱۲ سال از روزی که «قیصر شعر ایران» آسمانی شد، گذشت. روح مهربان قیصر امین‌پور غریق دریای رحمت الهی.
شب آمد و دل تنگ‌م هوای خانه گرفت
دوباره گریه‌ی بی‌طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه‌ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
نشاط، زمزمه‌زاری شد و به شعر نشست
صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت
زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
امید عافیت‌م بود روزگار نخواست
قرار عیش و امان داشتم، زمانه گرفت
زهی بخیل ستم‌گر که هر چه داد به من
به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت
چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
به خرمن‌م زد و آتش در آشیانه گرفت
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
از این سمومِ نفس‌کُش که در جوانه گرفت
دل گرفته‌ی من هم‌چو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه‌ی شبانه گرفت …
هوشنگ ابتهاج (سایه)
عطشی دارم از آن دست که ناگفتنی است
در گلوی‌م خبری هست که ناگفتنی است
جاری‌ام در دل گسترده‌ی تنهایی خویش
رو به آن روشن یک‌دست که ناگفتنی است
چه بگویم که زبان‌م متلاشی شده است
حیرتی هست در این مست که ناگفتنی است
مانده‌ام خیره در آیینه‌ی سرشار از هیچ
آن چنان رفته‌ام از دست که ناگفتنی است
حرف از محو ضمیر من و روییدن توست
من به رنگی به تو پیوست که ناگفتنی است …
قربان ولیئی
نه چندان بزرگ‌م
که کوچک بیاب‌م خودم را
نه آ‌ن‌قدر کوچک
که خود را بزرگ …
گریز از میان‌مایگی
آرزویی بزرگ است؟
به‌احترام دوم اردیبهشت و ۶۰ سالگی قیصر امین‌پور. روح بزرگ و مهربان‌ش در آستان جانان شاد باد.
کار، خواب، خانواده، دوستان، تندرستی. از بین این‌ها سه تا را برای زندگی‌ات انتخاب کن.
رندی زوکربرگ
پیشینیان با ما
در کار این دنیا چه گفتند؟
گفتند: باید سوخت
گفتند: باید ساخت
گفتیم: باید سوخت،
اما نه با دنیا
که دنیا را!
گفتیم: باید ساخت
اما نه با دنیا
که دنیا را!
به‌احترام ۵۹ سالگی قیصر امین‌پور. روح بزرگ و دریایی‌اش غریق دریای رحمت الهی.
