شعر

آدمی گاهی به نقطه‌ای می‌رسد
که دیگر درد ندارد، اندوه ندارد
هول ندارد، هراس ندارد.
(نمی‌دانم تجربه کرده‌اید یا نه…)
وقتی آدمی به این نقطه می‌رسد
دست از دار و ندارِ دنیا می‌شوید
رُخ به رُخِ دوزخِ بی‌دلیل
می‌ایستد،
می‌گوید:
از این همه سایهْ سارِ خُنَک
من هم سهمی دارم،
من هم انسان‌م
مرا نه از خاک و نه از آتش
مرا نه از درد و نه از دروغ
مرا نه از ناروا و نه از نومیدی …
مرا
از پیروزیِ بی‌امانِ زندگی آفریده‌اند.

و این نقطه… همان نقطه‌ی موعود است
نقطه‌ای که سرآغازِ هزاران خطِ روشن است!

سید علی صالحی

تا صبح‌دم به یاد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتم از تو و در صبح‌دم زدم

با آسمان مفاخره کردیم تا سحر
او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم

او با شهاب بر شب تب کرده خط کشید
من برق چشم ملتهب‌ت را رقم زدم

تا کور سوی اخترکان بشکند همه
از نام تو به بام افق‌ها،‌ علم زدم

با وامی از نگاه تو خورشیدهای شب
نظم قدیم شام و سحر را به‌هم زدم

هر نامه را به نام و به‌عنوان هر که بود
تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسیم به خاکسترم وزد
شک از تو وام کردم و در باورم زدم

از شادی‌ام مپرس که من نیز در ازل
همراه خواجه قرعه‌ی قسمت به غم زدم

زنده‌یاد حسین منزوی

۱۶ اردیبهشت، دنیای فانی ۱۸ سال شد که از نفس گرم غزل‌های «حسین منزوی» محروم شده است. با تأخیر، به‌احترام روح مهربان‌ش. یادش گرامی و نام‌ش جاودان و روح‌ش مهمان سفره‌ی پر برکت حق باد.

ای برتر از خیال محالی که داشتم
بالاتر از توهم بالی که داشتم

 طوفان رسید و برگ و برم را به باد داد
پیش از رسیدنِ دل کالی که داشتم

 این کوره رودهای گل آلود از کجاست؟
کو چشمه‌ی عمیق و زلالی که داشتم؟

 حال غزال بود و مجال غزل مرا
آن حال کو؟ کجاست مجالی که داشتم؟

 کی می‌شود به روی تو روشن چراغ چشم؟
روشن نشد جواب سؤالی که داشتم

 باری مگر ز شرق نگاه تو بردمد
آن آفتاب رو به زوالی که داشتم …

جمعه ۲ اردیبهشت که گذشت، قیصر امین‌پور، شاعر زلال هم‌روزگار ما ۶۳ ساله شد. روح بزرگ‌ش در این ایام نورانی و مبارک، قرین رحمت الهی باد.

 نفس در تنگنای سینه جاویدان نخواهد ماند
که یوسف تا ابد در گوشه‌ی زندان نخواهد ماند

چنان در ظلمت شب‌های خود حبس نفس کردیم
که غیر از حبسیه از نسل ما دیوان نخواهد ماند

مگر پیکی به بوی پیرهن یاری دهد ما را
و گر نه از بلا آثاری از کنعان نخواهد ماند

«اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد؟»
چنان جنگی به پا خیزد، که جز میدان نخواهد ماند

اگر جان در بریم از معرکه، جانان نه جانان است
وگر جانان بتازد، پیش روی‌ش جان، نخواهد ماند

به روی نیزه، یا بر دار، یا بر دامن محبوب
سر شوریده‌ی عشاق، سرگردان نخواهد ماند!

مرتضی لطفی

 میوه در گیاه رشد می‌کند و  شعر در شاعر

این دو هم‌دیگر را کامل می‌کنند

معمولا شعر برای  من

با ترانه‌ای از راه می‌رسد و غالبا غمگین

چرا که شاعران ذات اندوه‌گین جهان‌اند

تنها شاعران‌اند که از ماقبل تاریخ

چیزهایی را به یاد می‌آورند

هنوز در انبوهی درختان

رفتار مرموز پرنده‌ای دیده می‌شود

که آدمی را وا می‌دارد

تا از درخت بالا رود

انسان وجود منتظری است

شاید در انتظار خیالی

که هنوز بشود در آن غرق شد …

زنده‌یاد غلام‌رضا بروسان 

بیدار شو که راز جهان را نزیستی
با عشق، گوشه‌های نهان را نزیستی

فرصت کم است و هم‌سفر رودخانه شو
ای قطره‌ای که شور روان را نزیستی

هر بامداد تازگی از راه می‌رسد
در کهنگی خزیدی و «آن» را نزیستی

ز یاد برده روح تو عهد قدیم را
آفاق آیه‌های جوان را نزیستی

در پرده ماند، نغمه‌ی کیهانی سکوت
موسیقی نواحی جان را نزیستی

دف می‌زنند دم به دم آغاز می‌شویم
این شور را و این ضربان را نزیستی

آغاز شو، تمام ابد پیش روی توست
یک لمحه از سراب زمان را نزیستی

قربان ولیئی

دارم تظاهر می‌کنم که: بردبارم
هرچند تاب روزگارم را ندارم

شاید لجاجت با خودم باشد، غمی نیست
من هم یکی از جرم‌های روزگارم

من هم به‌مصداق «بنی‌آدم…» ـ ببخشید…
گاهی خودم را از شمایان می‌شمارم

حس می‌کنم وقتی که غمگین‌اید، باید
با ابر شعرم بغض‌هاتان را ببارم

حتا خودم وقتی که از خود خسته هستم،
سر روی حسّ شانه‌هاتان می‌گذارم

فهمیده‌ام منها شدن تفهیم جمع است؛
تنهایی جمع شما را می‌نگارم

شاید همین دل‌باوری‌ها شاعرم کرد؛
شاید به وهم باورم امیدوارم

هر قطره‌ی دل‌کنده از قندیل، روزی
می‌فهمدم وقتی ببیند آبشارم!

استاد محمد علی بهمنی

دیشب که تا گرداب راندم، ساحل‌م گم بود
وز ورطه تا ورطه تلاطم در تلاطم بود

چون صبح برگشتم به ساحل، عشق را دیدم
کز سنگ و صخره با لطافت در تجسم بود

اکنون که پیرم هیچ حتی در جوانی نیز
آیینه‌ی دیدار من خشت سر خُم بود

از کفر و ایمان، هیچ یک چیزی نماند، آری
وقتی دو سنگ آسمانی را تصادم بود …

گاهی تنیدن در سکوت این جا برای من،
با همت گوش دل‌م، عین ترنم بود …

هر یک به چیزی دل نهادن ـ گرچه ناهمگون ـ
زیباترین پیوند من با خیل مردم بود.

*****

به‌احترام اول مهر و ۷۵ سالگی شاعر عشق و انسان، زنده‌جاوید هم‌روزگار ما، حسین منزوی. روح دریایی‌ش در آرامش.

آخرین امیدِ آدمی
همین است…؟!

خودمان را مرتب گول می‌زنیم
می‌گوییم
سرانجام همه چیز تمام خواهد شد،
چه شب باشد
چه روز،
سرانجام همه چیز تمام خواهد شد.
هی هی…
شاعرِ شبگردِ بی‌تکلیف،
بی‌هوده نگو!
خسوف
هرگز علامتِ تولدِ تاریکی نیست
تو که تا اینجا تحمل کرده‌ای
باز هم تحمل کن!

سیدعلی صالحی