وقتی که صبح، پنجره را باز می‌کنم و رو به آفتاب ـ با همه‌ی خستگی ـ می‌ایستم و مثل خاک و مثل یک درخت گرمای زندگی را می‌بلعم و سستی رطوبت شب را از پیکر درختی خود آرام می‌تکانم و آن‌گاه با اولین پرنده که از نخل پرگشاید می‌خوانم … زنده‌یاد منوچهر آتشی دوست داشتم!۰