وقتی که صبح، پنجره را باز میکنم
و رو به آفتاب
ـ با همهی خستگی ـ
میایستم
و مثل خاک
و مثل یک درخت
گرمای زندگی را میبلعم
و سستی رطوبت شب را
از پیکر درختی خود
آرام میتکانم
و آنگاه
با اولین پرنده که از نخل پرگشاید میخوانم …
زندهیاد منوچهر آتشی