ما آدم‌ها احتمالا یک ترس ذاتی نسبت به نقطه‌ی پایان داریم و در نتیجه معمولا بیش‌تر در راه به‌سر می‌بریم تا در نقطه‌ی پایان مسیر. برای همین معمولا بهانه‌ی در راه ماندن را پیدا می‌کنیم، به آن می‌چسبیم و هدف را هم فراموش می‌کنیم!
اریک هافر
گزاره‌ها (۱۲۱)
علی نعمتی شهاب
بهمن ۱۰, ۱۳۹۰
سپاس‌گزارم. 🙂
واقعاً درست است. شاید علتش این است که وقتی به پایان میرسیم، باید نسبت به عملکردمان جوابگو باشیم، ولی وقتی در راهیم، خوب همیشه در راهیم دیگه….
اما بعید میدانم High D های مدل دیسک،بتوانند خیلی در راه بمانند. مگر اینک مسیر رابه چند قسمت تقسیم کنند.
استفاده کردم. سربلند باشید