برچسب: شعر

مثل عشقی که به داد دل تنها نرسد ترسم این است که این رود به دریا نرسد این‌که آویخته از دامنه‌ی کوه به دشت می‌خرامد همه‌جا غلت‌زنان تا …، نرسد…

شرمی‌ست در نگاه من؛ اما هراس نه کم‌صحبت‌م میان شما، کم‌حواس نه چیزی شنیده‌ام که مهم نیست رفتن‌ات! درخواست می‌کنم نروی، التماس نه از بی‌ستارگی‌ست دلم آسمانی است من عابری…

 ساغرم آیینگی کرد و جهانی یافتم وان جهان را بی کران در بی کرانی یافتم جسته‌ام آفاق را در جام جمشید جنون هر چه جز عشق تو باقی را گمانی…

ای شما! ای تمام نام‌های هر کجا! زیر سایبان دست‌های خویش جای کوچکی به این غریب بی‌پناه می‌دهید؟ این دل نجیب را این لجوج دیرباور عجیب را در میان خویش…

دیگر کسی به داد دل ما نمی‌رسد شب خانه‌زاد ماست؛ به فردا نمی‌رسد رودیم، سر به زیر و سرازیر می‌رویم رود شکسته‌ای که به دریا نمی‌رسد سیبیم، سیب شاخه‌نشینی که…

خنده‌ی خشکی به لب دارم ولی بارانی‌ام ظاهری آرام دارد باطن طوفانی‌ام مثل شمشیر از هراس‌م دست و پا گم می‌کنند خود ولی در دست‌های دیگران زندانی‌ام بس که دنبال…

جاده گفتی یعنی رفتن؟ جاده یعنی تکرار همین واژه؟ دریغ دوست دانای‌م دانا باش که حقیقت بس غم‌ناکتر است جاده رفتن نیست که تو بتوانی با آسانی چند کمند سوی…

یک دل‌خوشیِ صرفِ قریب‌الوقوع باش درلحظه‌ی شکست، دوباره شروع باش در پیش‌گاه حضرتِ نام‌آشنای عشق لطفا دمی به حال خضوع و خشوع باش شب خیمه می‌زند به دل‌ت، لحظه‌ای بخند …

گرچه این راه به آخر نرسیدن دارد به هوای تو دلم قصد پریدن دارد یک کبوتر به لب بام خیال است انگار خبری از طرف یار، شنیدن دارد از دل طاق…

خود را شبی در آینه دیدم، دل‌م گرفت از فکر این‌که قد نکشیدم، دل‌م گرفت از فکر این‌که بال و پری داشتم، ولی بالاتر از خودم نپریدم، دل‌م گرفت از…