ما آدمها احتمالا یک ترس ذاتی نسبت به نقطهی پایان داریم و در نتیجه معمولا بیشتر در راه بهسر میبریم تا در نقطهی پایان مسیر. برای همین معمولا بهانهی در راه ماندن را پیدا میکنیم، به آن میچسبیم و هدف را هم فراموش میکنیم!
اریک هافر
ما آدمها احتمالا یک ترس ذاتی نسبت به نقطهی پایان داریم و در نتیجه معمولا بیشتر در راه بهسر میبریم تا در نقطهی پایان مسیر. برای همین معمولا بهانهی در راه ماندن را پیدا میکنیم، به آن میچسبیم و هدف را هم فراموش میکنیم!
اریک هافر
هر چقدر کمتر حرف بزنی، بیشتر خواهی شنید. پائولین فیلیپس دوست داشتم!۳
گذشته دقیقا بههمان اندازهی آینده، محصول تخیل ما است. جزامین وست دوست داشتم!۱
سخت است که بگوییم چه چیزی غیرممکن است؛ چرا که رؤیای دیروز، امیدِ امروز است و واقعیتِ فردا. رابرت اچ. گودارد (فیزیکدان […]
عالی بودن نه یک مهارت بلکه یک عادت است. رالف مارستون دوست داشتم!۱
۲ دیدگاه برای “گزارهها (۱۲۱)”
سپاسگزارم. 🙂
واقعاً درست است. شاید علتش این است که وقتی به پایان میرسیم، باید نسبت به عملکردمان جوابگو باشیم، ولی وقتی در راهیم، خوب همیشه در راهیم دیگه….
اما بعید میدانم High D های مدل دیسک،بتوانند خیلی در راه بمانند. مگر اینک مسیر رابه چند قسمت تقسیم کنند.
استفاده کردم. سربلند باشید