مگر که هرچه بگویم، به گفته می‌آیی؟
تو از کدامْ جهانِ نهفته می‌آیی؟
در استعاره و تشبیه‌ها نمی‌گنجی
تو گویی از دلِ شعری، نگفته می‌آیی
برای دیدن تو چشم‌ها نمی‌خوابند
ولی تو خوابی و در چشمِ خفته می‌آیی
برای فهمِ من و روزگار ما زودی
تو چون گلی که زمستان، شکفته می‌آیی
نمی‌شود که تو را گفت آن چنان که تویی
مگر که هرچه بگویم به گفته می‌آیی؟
جعفر رضاپور
گه‌گاهی ﮐﻪ ﺩل‌م می‌گیرد
به خودم می‌گویم در دیاری که پر از دیوار است
ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ؟
ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ؟
ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ
ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺩﺭون‌م ﮔﻮﯾﺪ:
ﺑﺸﮑﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ، ﮐﻪ ﺩﺭﻭن‌ت ﺩﺍﺭﯼ!
ﭼﻪ ﺳؤﺍﻟﯽ ﺩﺍﺭﯼ!؟
ﺗﻮ خدﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﯼ
ﻭ ﺧﺪﺍ
ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧر با توست!
سهراب سپهری
سری نمانده و سامان من نمی‌آید
کسی به تسلیت جان من نمی‌آید
به گرگ‌های بیابان دروغ می‌بندند
نگو که یوسف کنعان من نمی‌آید
گلایه از چه کنم چون که شانه هم دیگر
به سمت موی پریشان من نمی‌آید
چه آمده به سر قلب خالی از سکنه
که باد هم به بیابان من نمی‌آید
به رسم عادت تقویم اعتمادی نیست
بهار، سمت زمستان من نمی‌آید
شب است و حادثه بامداد نزدیک است
شب است و خواب به چشمان من نمی‌آید …
سید مهدی حسن‌زاده
دیروز
ما زندگی را
به بازی گرفتیم
امروز، او
ما را …
فردا؟ …
***
امروز دوم اردیبهشت، قیصر امین‌پور، شاعر اردیبهشت، ۶۱ ساله شد. روح بزرگ‌ش در جوار پروردگار مهربان‌ش، شاد.
چون بیابان، خسته‌ام، از این به ظاهر زیستن
نیستن، باری شرف دارد به بایر زیستن
فرقِ بودن یا نبودن، گاه در پیمودن است
باد، امکانی ندارد از مسافر زیستن
جمع زیبا بودن و زیبا سرودن ساده نیست
شعر گفتن ساده و سخت است شاعر زیستن
عصر خون، عصر جنون، عصر ز خود بیگانگی
نه، گریزی نیست شاعر از معاصر زیستن
من غم‌م، آری، مرا با خود رها کن، در تو نیست
طاقت حتی شبی با غم، مجاور زیستن …
سعید پورطهماسبی
شروع قصه‌ات از ویرونگی بود
شروعِ این سفر، دیوونگی بود
کویرِ غربت و شبای بی‌ماه
تو و تنهایی و بی‌رحمیِ راه
کسی حال تو رو پرسید یا نه؟
کسی حرفِ تو رو فهمید یا نه؟
بگو کی از تو هم آواره‌تر بود؟
چشاش وقتی چشات می‌باره، تَر بود
یکی دستاتو باید می‌گرفت و
می‌اومد تا تهِ این قصه با تو
یکی که مثلِ تو آشفته باشه
به هیچ‌کی حرفش‌و نگفته باشه
یکی مثل خودت، تنهای تنها
مثِ تو، بین بیداری و رویا …
***
به‌احترام ۲۵ اسفند و گذشت ۳ سال از آسمانی شدن «افشین یداللهی». روح پاک‌ش غریق دریای رحمت الهی.
لب این پنجره چندی‌ست به‌جان آمده‌ایم
به تماشاگه بی‌نام و نشان آمده‌ایم
نامه دادیم که شاید برسد دست اجل
خودمان زودتر از نامه‌رسان آمده‌ایم
ذره‌ای بهره نبردیم از عالم نکند
ما فقط بهر تماشای جهان آمده‌ایم!
فرصتی پیش نیامد که لبی باز کنیم
از غم لال نمردن، به زبان آمده‌ایم
قدر یک ثانیه شادی نرسیده‌ست به ما
عذر خواهیم اگر دل‌نگران آمده‌ایم
جان‌مان را به لب آورد خزانی که گذشت
لب این پنجره چندی‌ست به جان آمده‌ایم …
فرامرز عرب عامری
شاخه‌ها تن به تقاضای شکستن دادند
برگ‌ها یک به یک از شاخه به خاک افتادند
باز موسیقی تار و شب و قانون سکوت
بادها باز هم آواز عزا سر دادند
بس که خمیازه‌ی فریاد کشیدم، دیری است
خواب‌های‌م همه کابوس، همه فریادند!
لب به آواز گشودم به لب‌م مهر زدند
چشم‌م آمد به سخن، سرمه به خوردش دادند
گرچه یاران همه از شادی ما غمگین‌اند
باز شادیم که یاران ز غم ما شادند!
***
امروز یعنی ۸ آبان، ۱۲ سال از روزی که «قیصر شعر ایران» آسمانی شد، گذشت. روح مهربان قیصر امین‌پور غریق دریای رحمت الهی.
شب آمد و دل تنگ‌م هوای خانه گرفت
دوباره گریه‌ی بی‌طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه‌ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
نشاط، زمزمه‌زاری شد و به شعر نشست
صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت
زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
امید عافیت‌م بود روزگار نخواست
قرار عیش و امان داشتم، زمانه گرفت
زهی بخیل ستم‌گر که هر چه داد به من
به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت
چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
به خرمن‌م زد و آتش در آشیانه گرفت
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
از این سمومِ نفس‌کُش که در جوانه گرفت
دل گرفته‌ی من هم‌چو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه‌ی شبانه گرفت …
هوشنگ ابتهاج (سایه)
