“ما گروهی هستیم که طرز تفکر و ذهنیتی قو‌ی در ارتباط با فتح قله‌ها دارد. روح رضایت و خوشبختی در همه‌ی ما جاری است و همیشه همین‌گونه خواهد بود. ما همیشه دست‌آورد‌های بیشتری خواهیم داشت. من این را می‌گویم زیرا مطمئن هستم از روحیه‌ی هم‌گرایی و اتحادی که میان‌مان در جریان است. این اسکودتو از آن‌هایی که در سال‌های پیش دریافت می‌کردیم بهتر و ارزشمند‌تر است. ما از پیروزی‌های مجدد و مکرر خسته نمی‌شویم. هر چه بزرگ‌تر و پر‌سن‌تر می‌شوم، از به دست آوردن جام، لذت بیشتری می‌برم.” (جان لوئیجی بوفون درباره‌ی قهرمانی زودهنگام یوونتوس در سری آ؛ این‌جا)
بارها و بارها در گزاره‌ها نوشته‌ام که: “قله، پایان راه نیست.” هر موفقیتی اگر چه حتی یک بار به‌دست بیاید، لذتی بی‌پایان را به‌دنبال دارد؛ اما دوباره رسیدن به آن موفقیت است که نشان می‌دهد بردن ما از روی شانس و اقبال و استثنا نبوده است. وقتی دوباره توانستی، آن‌وقت است که به خودت و دیگران ثابت می‌کنی که شایسته هستی. بنابراین در بردن دوباره دو لذت موجود است: ۱- لذت بالاتر از دیگران قرار گرفتن و رسیدن به قله. ۲- لذت اثبات این‌که من باز هم توانستم! بوفون بزرگ در حرف‌های‌ش به ما یادآوری کرده که لذت دومی چقدر بیش‌تر است!
دوباره بردن چالش بسیار جذاب و البته بسیار سختی است. آیا شجاعت و توان تلاش برای به‌دست آوردن‌ش را در خودتان می‌بینید؟ “گر مرد رهی” وقت دوباره راه افتادن است. 🙂
اون که البته 🙂
البته باید ببینی اولویتت در زندگی دوباره فتح کردن یک قله است یا فتح قله های بعدی؟شاید فوتبال مثال محدودیت آوری است برای این بحث.بعضی وقتها ترجیح میدهی به جای اثبات توانایی در به دست آوردن مکرر یک هدف به فکر به دست آوردن قله های دیگر باشی.