۱۱ خرداد ۱۳۹۱۱۱ خرداد ۱۳۹۱علی نعمتی شهاب۴ دیدگاه

گزاره‌ها (۱۳۰)

آدم‌ها تغییر می‌کنند و یادشان می‌رود این را به‌ هم بگویند …

لیلیان هلمن

دوست داشتم!

۳

۴ thoughts on “گزاره‌ها (۱۳۰)”

علي نعمتي شهاب گفت:

۱۴ خرداد ۱۳۹۱ در ۱۷:۳۱

تغییر کردن سخته و نوشته‌های خانم موس کانتر هم در راستای یاد دادن چطور تغییر کردن به آدم‌هاست 🙂
ممنون
neda گفت:

۱۴ خرداد ۱۳۹۱ در ۰۵:۴۰

کسانی موفق می شوند و گُل می کنند که در تغییرپذیری، استاد باشند
(روزابث موس کانتر)
علي نعمتي شهاب گفت:

۱۳ خرداد ۱۳۹۱ در ۱۷:۰۸

🙂
آرمان عجب خانی گفت:

۱۳ خرداد ۱۳۹۱ در ۰۲:۵۱

مرسی ، خوب بود

Leave a Reply Cancel reply

ـ این‌جا دفترچه‌ی یادداشت‌ آن‌لاین یک جوان (!؟) ۳۰ و اندی ساله است که بعد از خواندن یک رشته‌ی مهندسی، پاسخ سؤال‌های بی پایان‌ش در زمینه‌ی بنیادهای زندگی را در علمی به‌نام «مدیریت» کشف کرد! جوانی که مدیریت را علم می‌داند و می‌خواهد علاقه‌ی شدیدش به این علم را با دیگران هم تقسیم کند! دوست دارید در مورد من و موضوعات وبلاگ‌ام بیش‌تر بدانید؟ پس لطفا تشریف ببرید این‌جا.

ـ من «تحلیل‌گر کسب‌وکار / وبلاگ‌نویس / مشاهده‌گرِ دنیای کسب‌وکار، فناوری دیجیتال و رسانه / عاشق فوتبال و ادبیات / کتاب‌خوان و دانش‌آموز مدرسه‌ی زندگی» هستم (هر چند این آخری یعنی دانش‌آموزْ ماندن همیشگی را بیش‌تر از هر چیزی دوست دارم.) هدف از راه‌اندازی «گزاره‌ها» این بوده که دانش و تجربیات‌ و مطالعات‌م در حوزه‌های مشاوره‌ی مدیریت، تحلیل و توسعه‌ی کسب‌وکار و موضوعات وابسته از جمله مدیریت آی‌تی و در اختیار جامعه‌ی بزرگ مخاطبان‌م بگذارم. ضمنا در این‌جا درباره‌ی موضوعات دیگری چون: توسعه‌ی مهارت‌های شغلی و حرفه‌ای و موضوعات و دغدغه‌های شخصی من در مورد زندگی و دنیا هم چیزهایی می‌خوانید. اگر فکر می‌کنید می‌توانم کمک‌تان کنم، برای اطلاع از داستان زندگی حرفه‌ای، تخصص و سوابق و کمک‌های احتمالی من و شیو‌ه‌ی ارتباط‌گیری، می‌توانید برگه‌ی درباره‌ی نویسنده‌ی گزاره‌ها و درخواست مشاوره و همکاری را مشاهده فرمایید.

ـ در نهایت این‌که هیچ انتظاری ندارم که شما با من کاملا موافق باشید. نوشته‌های «گزاره‌ها» زاویه‌ی دید من را به مسائل نشان می‌دهند و همان‌طور که نام این‌جا نشان می‌دهد «گزاره‌» هستند، یعنی می‌توانند درست باشند یا نه. ناگفته نماند که منطق گزاره‌ای من کاملا فازی است: من جز خدا هیچ چیز را مطلق نمی‌دانم؛ به ویژه وقتی بحث برداشت انسانی مطرح است.